ضد غیبت مسلمین، مدح و ستایش ایشان است.و آن صفتى است‏خوب، و عملى‏است مرغوب.باعث‏حصول محبت، و موجب دوستى و الفت مى‏گردد، خصوصاهرگاه در غیاب ایشان بوده باشد.و موجب ادخال فرح و سرور در دل برادر مؤمن‏مى‏شود.و ثواب آن - چنان که مذکور شد - بسیار است.و احادیث در ثواب خصوص‏مدح نیز رسیده.

چنان که مروى است که: «جمعى ستایش بعضى از مردگان را کردند، حضرت رسول - صلى الله علیه و آله - فرمود: بهشت از براى شما واجب شد» . ⁽⁴⁵⁾

و وارد شده که: «هر یک از فرزندان آدم را همنشینانى چند از ملائکه هست.پس اگربرادر مسلم خود را به نیکوئى یاد کرد ملائکه گویند: مثل این از براى تو باد» . ⁽⁴⁶⁾

لیکن مخفى نماند که: همچنین نیست که هر گونه مدحى و ستایشى خوب و پسندیده‏باشد، بلکه این در صورتى است که: به آنچه مدح مى‏کند راست‏باشد.و مدح ظلمه وفاسقین را نکند.و مشتمل بر دروغى نباشد.و از روى ریا و نفاق نباشد، که اگر از روى‏نفاق باشد آن مدح بد است اگر چه راست‏باشد.چون آن باعث‏سرور و فرح از ظالم وفاسق مى‏گردد.و شادکردن ایشان را مذموم، بلکه حرام مى‏دانند.

حضرت پیغمبر - صلى الله علیه و آله - فرمود: «به درستى که: هرگاه کسى مدح فاسقى‏را بکند خدا خشمناک و غضبناک مى‏گردد» . ⁽⁴⁷⁾

و مدح کسى را که باعث عجب و تکبر او شود نکنید.چه بسیارند که: چون مردمان،زبان به مدح ایشان گشایند از خود راضى مى‏شوند.و باد «پندار» ⁽⁴⁸⁾ و غرور به کاخ دماغ‏ایشان مى‏وزد.و مدح چنین کسان جایز نیست و باعث هلاکت ایشان مى‏گردد.

و از این جهت‏بود که: «شخصى در خدمت‏حضرت پیغمبر - صلى الله علیه و آله - مدح دیگرى را کرد، حضرت فرمود: گردن او را قطع نمودى‏» . ⁽⁴⁹⁾

و فرمود: «هرگاه مدح برادر خود را در برابر او کنى گویا تیغ بر حلق او کشیده اى‏» . ⁽⁵⁰⁾

و دیگرى در حضور آن سرور، مدح شخصى را کرد، حضرت فرمود: پى کردى اورا، خدا ترا پى‏کند» . ⁽⁵¹⁾

و اخبارى که در مذمت مدح کردن رسیده همه در صورتى است که: متضمن یکى ازمفاسد باشد.و به هر حال، خوش آمدن کسى از اینکه او را مدح و ثنا گویند بسیارمذموم و از جمله صفات رذیله است.همچنان که مذکور خواهد شد.